आजच्यासारखा दिवस यापूर्वी इतक्या वर्षात कधीच उजाडला नाही. किती धामधूम असायची गणपती येणार म्हणून,अगदी आठ दिवस अगोदरपासूनच!! किती गोष्टींच्या याद्या, किती गोष्टींच्या तयाऱ्या, फुरसत नसायची कोणाला घरात. आणि यावेळी मात्र.…………
सुगंधाताईना हॉस्पिटलमध्ये पडल्या पडल्या याच एका विचाराने सारखं भरून येत होतं.
दरवर्षी गणपतीत त्याचं घर उत्साहाने ओसंडून वाहत असायचं. हौशी सून, हौशी लेक आणि त्याहून हौशी त्या स्वतः म्हटल्यावर उत्सवाचा थाट काही औरच असायचा!!
बाप बेटे दोघं मिळून पंधरा दिवस अगोदरपासूनच मखर बनवायला घ्यायचे. नेहमी काहीतरी वेगळं आणि तितकंच आकर्षक मखर असायचं त्याचं.
गणपतीच्या दिड दिवसात तर झाडून सगळे नातेवाईक, पोरांची मित्रमंडळं कित्येकजण हजेरी लावायचे. दोन दिवस नुसती ये जा असायची घरात. सतत घर भरलेलं. पहिल्या दिवशी रात्रभर जागरण. गाणी, गप्पा-गोष्टी, पोरासोरांचे नाच, काय अन् काय!!
घरातल्या आरतीने तर सगळी सोसायटी दुमदुमायची!
वर्षभर या सगळ्याची आतुरतेने वाट बघायचे सर्वजण.
आणि यावेळी मात्र…….
यावेळी मात्र त्यांच्या घराला कोरोनाने गाठलं होतं. ते सुद्धा गणपती ऐन तोंडावर आले असता.
तयारी चाललीच होती, आणि त्या दरम्यानच त्यांच्या मुलाला ताप भरला. योग्य ती काळजी घेऊनच तो ऑफिसला जायचा, पण तरीही लागण झालीच.
त्याला झाली म्हणून सर्वांनी चेक केलं, तर सर्वाचे रिपोर्ट पॉझिटिव्ह आले. सुगंधाताईंचा स्वतःचा, त्यांच्या नवऱ्याचा, सुनेचा. एवढंच काय तर सुगंधाताईंच्या पंच्याऐंशी वर्षाच्या सासूबाईंचा पण!!
सर्वाचं धाबं दणाणलं. वरून कितीही दाखवलं तरी आतमधून खचले होतेच सारे.
मुलाच्या मित्रांच्या ओळखीने सर्वांची वेगवेगळ्या हॉस्पिटल मध्ये सोय झाली. ज्याला जिथे जागा मिळेल, तिथे भरती झाले सगळे.
सगळ्यात काळजी होती, ती आजीची. वयही जास्त होतं. तश्या काटक होत्या त्या. पण काय सांगावं? आजीलाही वाटलं, बोलावणं आलं वाटतं आपलं. निमित्तमात्र फक्त कोरोना.
पहिले दोन दिवस तर अतिशय टेन्शनमधे गेले. पण लवकर निदान झालं, लवकर उपचार झाले; म्हणून सगळे त्यामानाने लवकर सावरले. आजीसुद्धा, अगदी हलकीच लागण झालेली त्यांना!!
आता खरं तर सगळ्यांवरचं भीतीचं सावट दूर झालेलं, पण सुरक्षा म्हणून अजून काही दिवस हॉस्पिटलमध्ये आणि नंतर काही दिवस बाहेर विलीगिकरण केंद्रात काढायचे होते सर्वांना.
सर्वजण सतत फोन करून, व्हिडीओ कॉल करून एकमेकांच्या संपर्कात होते. सुगंधाताई आणि त्यांच्या सासूबाई फक्त एका ठिकाणी होत्या. सासूबाईंचं वय बघून त्यांच्या जोडीला कोणी असावं म्हणून मुलाच्या मित्रांनी महत्प्रयत्नाने दोघींना एक ठिकाण मिळवलं होतं.
गणपतीच्या दिवसात हे असं झालं, सारखा विचार तोच. चैन पडेना म्हणून सुगंधाताई आपल्या सासूबाईंच्या बाजूला बसायला गेल्या. तेवढ्यात नर्स आली आणि म्हणाली, तुम्ही दोघीही इथून परवा सुटणार बहुतेक हा. चांगल्या आहात आता दोघीही. आणखी थोडे दिवस केंद्रात राहिल्यावर, मग डायरेक्ट घरीच!!
सुगंधाताईंना रडायलाच आलं एकदम. न राहवून त्या बोलूनच गेल्या, नंतर घरी जाऊन काय उपयोग? देव पण घरी गेला असेल ना त्याच्या? नेमकं आताच व्हायचा होता का हा कोरोना? देवा आमचं काय चुकलेलं रे, तू आमच्या घरी येणं टाळलंस?
सुगंधाताईंच्या सासूबाईंनी हे ऐकलं आणि म्हणाल्या, अगं काही चुकलं नाही. तो देव आहे. अशा चुका बघत बसत नाही कोणाच्या.
आणि काय म्हणतेस, देवाने टाळलं? तो तर आपल्या घरी केव्हाच आला. अगं ते माझ्या नातवाचे मित्र धावून आले, ते देव नव्हते तर कोण होते? त्यांच्यामुळे तर आपल्या सर्वांची सोय झाली. ते आपल्यावर लगोलग उपचार करणारे डॉक्टर कोण होते, आपली इतकी बारकाईने काळजी घेणारा हॉस्पिटलचा स्टाफ, आता ती शुभ समाचार देऊन गेलेली कोण होती? या सगळ्या देवांमुळे तर वाचलो ना आपण. कुणाला तरी वाटलेलं का सांगा, माझ्यासारखी पंच्याऐंशी वर्षाची म्हातारी या कोरोनाच्या विळख्यातून सुटेल? मला ही नव्हतं वाटलं खरंतर……
पण वाचलो ना आपण सगळेच, अगदी सुखरूप आहोत; ही कृपाच नाही का त्याची!! त्याने काळजी घेतलीच की, माणसही योजली सारी. मग कसं टाळलं आपल्याला त्यानी? उलट आपल्याकडेच तर बघत होता तो, आपल्या बरोबरच होता तो…….
दर गणपतीत आपण त्याची बडदास्त राखतो, त्याला काय हवं नको पाहतो, त्याला काही कमी पडू देत नाही, यावेळी उलट झालं फक्त त्याने आपल्यावर त्याची छत्रछाया धरली.
खरं आहे हो तुमचं सासूबाई, इतके वर्ष मूर्तीत त्याला पाहत होतो आपण, पण यावर्षी त्याने आपलं अस्तित्वच जाणवून दिलं आपल्याला!!
खरंच कृपा झाली आपल्यावर…….
सुगंधाताईंना सासूबाईंचं बोलणं अगदी मनापासून पटलं.
अगं पुढच्या वर्षी आणखी अमाप उत्साहाने घेऊन येऊ त्याला, आणि आता तर मला खात्री झालीये पुढच्या वर्षी काय अजून दहा वर्ष तरी मी असणारच बघ त्याचा थाट पाहायला!!
तुमच्या तोंडात साखर पडो सासुबाई, असं म्हणत सुगंधाताई आपल्या बेडवर पडायला गेल्या. तसं आताही त्यांना भरूनच आलेलं, पण त्यात काळजी नव्हती, दुःख नव्हतं की कसलीही रुखरुख नव्हती, होता फक्त सासूबाईंनी देवाच्या आशीर्वादाची जाणीव करून दिल्याचा आनंद!!
©️ स्नेहल अखिला अन्वित
फोटो साभार: गुगल
कथा आवडल्यास माझं फेसबुक पेज “हल्ला गुल्ला” नक्की लाईक आणि फॉलो करा.