ट्रेन जशी थांबली, तशी श्रीरंगने पटकन खाली उडी मारली. दारात उभा राहूनच आला होता तो. आज सर्वात पहिल्यांदा त्यालाच खाली उतरायचं होतं.
स्टेशनबाहेर दिसणाऱ्या सगळ्या दुकानांवर त्याने नजर फिरवली. मनात उल्हास शिरला, चेहऱ्यावर हसू आलं. आपल्या ऑफिसच्या बॅगेतून मोठी पिशवी बाहेर काढली आणि समोर दिसणाऱ्या मोठ्या दुकानात ऐटीत शिरला.
मुलांसाठी फरसाण, कचोऱ्या, बाकरवडयाची पाकीटं घेतली. कॅडबऱ्या, बटरपुडा, मोठा बिस्किटपुडा, महिनाभर मुलं जे जे काय मागत ते सगळं अगदी आठवून आठवून घेतलं.
फळवाल्याकडे गेला, चांगली किलोभर द्राक्षं
घेतली, डझनभर केळी घेतली, पेरू अन् सफचंदही घेतली.
खेळण्याचं दुकान दिसलं तसा श्रीरंग तिथेही
शिरला, पोरांना दोन-तीन छानशी खेळणी घेतली.
पैशाकडं बघितलंच नाही त्याने अजिबात.
मोठी पिशवी काठोकाठ भरली तेव्हाच त्याने घ्यायचं थांबवलं, तोपर्यंत छोटं मोठं समोर दिसेल ते सारं पोरांसाठी तो उचलतच बसला होता.
घराजवळ आला तसा खिडकीतूनच त्याने पोरांना, बायकोला उत्साहाने हाक मारली,
लवकर उघडा दार, लवकर उघडा.
पोरांनी धावत येऊन दरवाजा उघडला, तशी त्याने पोरांच्या हातात खाऊने भरलेली पिशवी दिली आणि म्हणाला, बघा काय आणलंय ते, उघडून बघा लवकर!!
मुलांनी आनंदाने ओरडत ओरडतच त्यातलं एकेक सामान बाहेर काढायला सुरुवात केली. हाताला लागेल ते सगळंच आवडीचं निघत होतं!! कित्ती कित्ती गोष्टी होत्या त्यात खायच्या!! महिनाभर जिथं जिथं डोळे भिरभिरले, ज्या ज्या साठी हट्ट केला, ते सारं त्या पिशवीत होतं.
मुलं आनंदाने बेभान झाली होती. दोघांंनी बाबांच्या गालावर न मागता दोन दोन पप्प्या देऊन टाकल्या.
इतक्यावेळ श्रीरंग फक्त पोरांचे चेहरे निरखत बसला होता. पोरांच्या तोंडून बाहेर पडणारा एकेक हर्षोद्गार त्याच्या जीवाला परमसुख देत होता.
बायकोने हातात चहाचा कप दिला. चहा पिऊन फ्रेश झाला तसं बायको त्याला दटावत म्हणाली, झाली एका दिवसाची दिवाळी करून?
का हो इतक्यांदा सांगूनही दर महिन्याला तसेच वागता तुम्ही? पगार आल्या दिवशीच इतका उधळायचा नसतो हो!!
एवढं सगळं घेऊन आलात, एकावेळी काय काय खातील पोरं? द्राक्ष खातील, पेरू खातील, सफरचंद खातील की केळी खातील?
श्रीरंग हसत म्हणाला, काय खायचं ते मनभरून खाऊ दे माझ्या पोरांना, आल्यादिवशीच पैसा त्यांचा असतो ग!! उद्यापासून बघ सगळी बिलं भागवून काय उरणार पण नाही माझ्या लेकरांसाठी……….
माझा सगळा जीव या पगाराच्या पहिल्या दिवसातच आहे बघ. या दिवसासाठी मी महिनाभर मान मोडून काम करतो. हा दिवस मला हसत हसत काम करण्याचं बळ देतो. माझी पोरं बाहेर नेल्यावर ज्या गोष्टींकडे आशेने बघतात त्या सगळ्या गोष्टी खरंतर मला त्यांना पगाराच्या दिवशी घेऊन द्याव्या वाटतात. जमत नाही तेवढं, पण मनापासून प्रयत्न करतो मी.
बघ ना, ही पोरं यायच्या आधी किती तुटपुंजा पगार होता मला. पण ती आली तसा किती उत्साह संचारला अंगात, सात वर्षात छोटं का होईना घर झालं स्वतःच!!
पगार वाढला, पण घराचे हप्ते लागले म्हणून तोही तसा कमीच पडायला लागला. कधी येतो नी कधी जातो समजत पण नाही……..
आला की असं मनसोक्त उधळून आल्यावर काय होणार?, बायको मनातला राग आवरत म्हणाली.
पोरांना तेवढा तरी आनंद नको का ग द्यायला? हे नाही केलं ना, तरी उद्यापासून आणखी काही न काही निघून ते खर्च होणारच. वाटा काय कमी असतात त्या पैशाला? त्यापेक्षा माझ्या पोरांना तरी मनसोक्त आनंद घेऊ दे त्याचा, असं बोलून त्याने पोरांकडं बघितलं तर छोटेसे बहिणभाऊ नवीन आणलेल्या खेळण्यांंशी खेळण्यात भलतेच रमले होते. बायकोच्या हातात उरलेली बाकी देऊन श्रीरंग तसाच तिथून आपल्या पिल्लांचा खेळ टक लावून बघत बसला……..
बायकोने आत जाऊन हिशोबाची वही काढली. सगळी देणी चुकती करून हातात उरणारी रक्कम जेमतेम होती अगदी……..
जाऊ दे, नको तिथं भलत्या व्यसनांमध्ये उडवण्यापेक्षा माझा माणूस पोरांच्या आनंदासाठीच खर्च करतो ना!! सारखं तरी काय बोलणार त्याला, असं म्हणत तिने मनाची समजूत घातली.
मग उठून कपाटाचा चोरकप्पा उघडला, त्यातून स्वतःच्या छोट्याश्या कमाईतले जपून ठेवललेले पैसे उचलले. आधीच्या पैशात भर घालून मोजले. अन् चला आता महिना सुटणार, असं म्हणून वैतागलेल्या मनाला शांत करून ती कामाला लागली!!
पैशाबरोबर घरातली सुख- शांती, आनंद टिकवून ठेवण्यातही भर घालणं गरजेचं होतं तिच्यासाठी…………
©️ स्नेहल अखिला अन्वित
फोटो साभार: गुगल
कथा आवडल्यास माझं फेसबुक पेज “हल्ला गुल्ला” नक्की लाईक आणि फॉलो करा.
बोध घ्यावा अशी कथा 🙏🙏
Khup khup chan 👌👌👌