ती देवाला, त्या शक्तीला मानणारी, बरेचदा त्याचा प्रत्ययही घेतलेली. पण पूजाअर्चेवर विश्वास नसणारी. देव सगळीकडे आहे. आपण इतरांशी चांगल वागलं, की नमस्कार आपोआप देवाला पोचल्यासारखाच, असंच मानून चालणारी. मन साफ असलं की खूप झालं, देवळात जायलाच हवं असं काही नाही, यावर मनापासून विश्वास असणारी.
आणि तो मात्र रोज सकाळी देवाला नमस्कार करून जमेल तशी पूजाअर्चा करून बाहेर पडणारा. देवळात जायची आवड असणारा. देवळातला आणि माणसातला दोन्ही देव मानणारा.
ती श्रुतिका, आणि तो सारंग. दोघांचे विचार वेगवेगळे होते, पण एकमेकांवर कुरघोडी करणारे नव्हते. दोघांना एकमेकांची मतं मान्य होती. त्यांचा आदर होता.
घरातला देव्हारा हा पूर्णतः सारंगचा मामला होता. मूर्तीपूजेवर फारसा विश्वास नसल्यामुळे श्रुतिका काही तिकडे लक्ष द्यायची नाही. त्याचं सगळं सारंगच करायचा, त्याच्यापासून, ते त्याच्या आत बसलेल्या देवाचे लाडकोड करण्यापर्यंत सारं तोच आवडीने बघायचा.
पण घरातल्या बाईला जशी घरातली प्रत्येक गोष्ट जिव्हाळ्याची असते, तिची प्रत्येक गोष्टीवर बारीक नजर असते, तशीच श्रुतिकाची नजर त्या देव्हाऱ्यावरही असायची. त्यांचा देव्हारा जुना झालेला तिला दिसत होता. साध्या लाकडाचाच होता तरी पंधरा वर्षे काढली होती त्याने. तिला बरेचदा मनात यायचं बदलून टाकायला हवा आता, पण नंतर परत वाटायचं, बदलू पुढे कधीतरी, देव काय फक्त तिथेच थोडा आहे?
तसं सारंगलाही फार वाटायचं मनात, देव्हारा बदलायला हवा आता. पण त्याच्या कामात तो नेहमी ती गोष्ट विसरून जायचा.
दसऱ्याच्या दिवशी अर्धा दिवसासाठी का होईना सारंगला कामावर जायचं होतं. आणि ते सुद्धा नेहमीच्या वेळेपेक्षा थोडं लवकर. पटकन थोडीशी पूजा करून तो निघाला, आणि गडबडीत देवाला हार घालायचं विसरला म्हणून त्याने जाताना; तेवढा हार घाल ना, म्हणून श्रुतिकाला सांगितलं.
सारंग गेल्यावर श्रुतिकाने राहिलेली कामं आवरली, फ्रेश झाली आणि मग ती देवाला हार घालायला गेली. तो हार घालताना, तिला देव्हारा पाहून मनात आलंच फारच वाईट अवस्था झालीये याची. पुढच्या पगारात मीच घेऊन टाकू का नवा?
सारंग एवढं सगळं छान करतो, पण त्याचा देव जिथे राहतो, ती जागा प्रसन्न नाही वाटत आहे बघितल्यावर. जीर्ण झालय सगळं. त्याच्या नजरेने तर देवाचच घर आहे ना हे? आपलं घर खराब झालं की आपल्याला कसं वाटत? लगेच नीट करतो आपण, नजरेला सगळं सुंदर कसं वाटेल सारखं बघतो आपण……..
सारंगही हा विचार करत असणार त्याच्या देवाबद्दल, पण कामाच्या गडबडीत विसरत असणार नक्कीच!!
बघूया,पुढच्या महिन्यात जमलं तर घेऊनच टाकू नवीन देव्हारा, बरं वाटेल सारंगला.
भले माझ्यासाठी नाही महत्वाचं, पण त्याच्यासाठी तरी आहे!! आणि तिथे बघितलं की प्रसन्न वाटतच की मलाही. देव्हाऱ्यातला देव मानत नसले तरी नजर हटकून जातेच तशी त्याच्यावरही.
संध्याकाळी सारंग लवकर आला तसं त्यांचं मुलांना घेऊन बाहेर जायचं ठरलं. सणाचा उत्साह अंगात येऊन सर्वजण छान नटले थटले आणि वाऱ्यावर हिंडून यावं म्हणून गाडी काढून बाहेर पडले. हायवेवर फिरून यावं, एवढंच ठरवलं होतं निघताना त्यांनी, पण अचानक सारंगला काहीतरी काम आठवलं म्हणून त्याने येताना शहराच्या मुख्य रस्त्याकडे गाडी वळवली. श्रुतिका रस्त्यावरची दुकानं न्याहळत होती, दसऱ्याची, दिवाळीची धामधूम सगळीकडे जाणवत होती.
बघता बघता अचानकच तिच्या तोंडातून बाहेर पडलं, सारंग त्या तिथे देव्हारे छान दिसतायत रे!!
सारंगचा जिव्हाळ्याचा विषय छेडला गेल्यावर, पटकन त्याने गाडी थांबवली, आणि म्हणाला, चल बघून येऊया.
सगळे गाडीतून उतरले आणि त्या दुकानात शिरले, खूप सुंदर, आकर्षक असे अनेकानेक देव्हारे तिथे मांडले होते.
सारंग उत्साहाने एकेक बघत होता, जणू नवं चैतन्य संचारल्यासारखा. तिथल्या प्रत्येक देव्हाऱ्यात आपला देव ठेऊन बघत होता तो मनातल्या मनातच!! ज्या देव्हाऱ्यात त्याचा देव मनात सजला, तो देव्हारा त्याने पसंत केला. पण किंमत ऐकल्यावर, त्याला आता जमणार नाही असंच वाटलं. तो श्रुतिकाला म्हणाला, नंतर घेऊ या आपण आणि ते सर्व तिथून बाहेर पडायला लागले.
तेवढ्यात दुकानदार म्हणाला, केवढ्याला पाहिजे तुम्हाला? आज चांगल्या दिवशी देव्हारा पाहताय, असे रिकाम्या हाताने परत नका जाऊ.
श्रुतिकाला एकदम काय मनात आलं, तिने एक किंमत सांगितली, दुकानदाराने ती लगेच मान्यही केली. आणि तिने पुढे होऊन पैशासाठी स्वतःचं कार्ड दिलं, सारंगने तिच्याकडे खूपच आश्चर्याने पाहिलं तर ती म्हणाली, माझीही खूप दिवसापासून इच्छा होती रे. सारंग मनापासून गोड हसला. त्याला वाटलं, खरंच बरेचदा विचार नाही जुळले जरी, तरी मनं किती जुळतात आमची……..!!
गाडीत श्रुतिका देव्हारा मांडीवर घेऊन बसली होती, मनात विचारचक्र सुरू होतं. हे काय, सकाळी आपण विचार केला यावेळच्या बजेटमध्ये बसणार नाही देव्हारा, पुढच्या महिन्यात बघू. आणि हायवेवर फिरता फिरता शहरात काय शिरलो, दुकान समोर आलं काय आणि देव्हारा घेऊनच बाहेर पडलो काय……..!!
देवालाही चेंज हवा होता की काय, तो ही नवीन घराचा विचार करत होता की काय…….सगळ्यांचे विचार जुळले आणि म्हणूनच इतक्या त्वरेने घडून आलं का सारं…………??
आपण हा असा विचार करतोय याचंच श्रुतिकाला हसायला आलं.
दुसऱ्या दिवशी सारंग थोडा उशीरच गेला ऑफिसला. यथासांग पुजाअर्चा करून नवीन देव्हाऱ्यात त्याने देवाला विराजमान केलं. त्याचं सगळं झाल्यावर कसं दिसतंय म्हणून बघायला श्रुतिका गेली, तर तो त्याच्या नवीन घरातला, फुलांनी सजलेला देव तिला नेहमीपेक्षा अगदी साजिरा वाटला. चेहऱ्यावर समाधानचं हसू, आणि डोळ्यात आपोआपच पाणी आलं तिच्या. आपल्याला वाटेल त्याच्याकडून मनासारखं सर्व करून घेणारं खट्याळ लेकरू भासत होता तो देव्हाऱ्यातला देव तिला……….
देवही चमकत होता आणि श्रुतिकाचा चेहरा सुद्धा!! देव त्याच्या नवीन देव्हाऱ्यामुळे आणि श्रुतिकाचा चेहरा तिला आलेल्या सुखद अनुभवामुळे………
तिला खात्री पटली, देव खरंच सगळीकडे असतो. अगदी आपल्या विचारांत सुद्धा!! कधी कोणत्या क्षणी, मनातला कुठला विचार उचलेल, आणि कधी तो स्वतःच जातीने लक्ष घालून पूर्ण करून घेईल, काही सांगता येत नाही………
©️ स्नेहल अखिला अन्वित
फोटो साभार: गुगल
कथा आवडल्यास माझं फेसबुक पेज “हल्ला गुल्ला” नक्की लाईक आणि फॉलो करा.
खरंय देव सगळीकडे असतो 👌👌